به به! چه زود تازه به الان رسیده ها
اول شدید، بین به پایان رسیده ها
ای کوچه های فرعی از بند ازاد شده
ای تازگی به اصل خیابان رسیده ها
با این همه پتاب، به بوی چه می دوید؟
سوی چه می روید، هراسان رسیده ها؟
ایمان خویش را به چه نرخی فروخته اید؟
نه خسته! آی، از سفر نان رسیده ها!
دردا به گریه های قدیمی که گم شدند
در پوزخند تازه به دوران رسیده ها
از آن همه درخت، چه سرها به باد رفت
تا سخت گشت سقف به سامان رسیده ها
هر کس، هر آن چه زجر کشید، اجر می برد
دریاست خاک پای توفان رسیده ها
در روزگار، این ولع و حرص، تازه نیست
این است رسم کهنه ی دندان رسیده ها
به به! چه زود قرعه ی نان شد به نامتان
ای آخرین گروه به ایمان رسیده ها!
